شیفت آخر
سال ۱۴۰۴، پزشکی در ایران با یک بحران خاموش آغاز شد: موج خودکشی پزشکان و رزیدنت‌ها که در بسیاری موارد رسانه‌ای نشد، اما فشارهای سنگین کاری، رقابت‌های ناسالم و کمبود حمایت‌های روانی، زندگی جوان‌ترین اعضای جامعه پزشکی را تهدید می‌کند.
سال ۱۴۰۴، پزشکی در ایران با یک بحران خاموش آغاز شد: موج خودکشی پزشکان و رزیدنت‌ها که در بسیاری موارد رسانه‌ای نشد، اما فشارهای سنگین کاری، رقابت‌های ناسالم و کمبود حمایت‌های روانی، زندگی جوان‌ترین اعضای جامعه پزشکی را تهدید می‌کند. در همین بازه زمانی اخیر نیز شتاب بحران آشکار است؛ فقط طی سه هفته گذشته، سه مورد خودکشی پزشکان در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی بازتاب یافت و در کمتر از پنج روز منتهی به انتشار این گزارش، خبر دو مورد خودکشی تازه نیز به اطلاع «شرق» رسیده است؛ نشانه‌ای روشن از آنکه این روند نه استثناهای فردی، بلکه حلقه‌ای از یک زنجیره گسترده و نگران‌کننده است. همچنین بررسی منابع خبری، شبکه‌های اجتماعی و آمار رسمی نشان می‌دهد دست‌کم چند مورد مرگ تأییدشده و چندین اقدام به خودکشی در ماه‌های اخیر رخ داده است؛ رخدادهایی که فراتر از مسائل فردی، نشان‌دهنده زنجیره‌ای از فشارهای ساختاری و اجتماعی است که از ورود به دانشگاه تا دوران طرح ادامه دارد. لازم به توضیح است که «شرق» سلسله زمانی خودکشی پزشکان در دو سال گذشته را گردآوری کرده است؛ بااین‌حال به دلیل محدودیت‌های موجود، نبود پوشش رسمی رسانه‌ای برای برخی موارد و حساسیت خانواده‌های داغدار نسبت به انتشار جزئیات شخصی، امکان ذکر اسامی و اطلاعات دقیق وجود ندارد؛ بنابراین، این گزارش صرفا بازتابی از نمونه‌های قابل ردیابی و گزارش‌شده است و قصد آن روشن‌سازی ابعاد بحران و فشارهای روانی در میان پزشکان جوان است، نه ارائه فهرستی کامل از قربانیان.
آمار رسمی: ۷ فوتی و ۸۴ اقدام به خودکشی
